Kataną i magią – Arkady Saulski „Pani Cisza”

Pani Cisza Arkadego Saulskiego to drugi tom trylogii Zapiski stali inspirowanej kulturą japońską i bushido. Poznajemy w niej kolejne przygody samotnego samuraja Kentaro, które tym razem toczą się na ziemiach klanu Nagata, atakowanych przez siły klanu Węża. (A na recenzję pierwszego tomu zatytułowanego Czerwony Lotos zapraszam tu.)

Klan Nagata jest kierowany przez starego, coraz słabszego fizycznie daimyo Fukuro, a jego jedyny sześcioletni syn Koneko jest wyjątkowo chorowity i nie wiadomo, czy w ogóle będzie w stanie objąć przywództwo. Tę sytuację wykorzystuje klan Węża, złożony głównie z uciekinierów i bandytów, podobno kierowany przez wiedźmy, siejąc spustoszenie na włościach niedomagającego rodu. Gdy armia Nagata, prowadzona przez samuraja Kitsune Hayai, rusza na odsiecz swoim wieśniakom, okazuje się, że nie da się ot tak wydać honorowej bitwy przebiegłym przeciwnikom, bo posługują się oni nie tylko magią, ale przede wszystkim podstępem i oszustwem. A do tego w swoich szeregach mają inne rasy niż ludzka i wyposażeni są w solidną artylerię...

Oprócz Kentaro, który tym razem pojawia się w fabule stosunkowo późno, pierwsze skrzypce grają tu Kitsune Hayai, prawa ręka daimyo klanu Nagata, wierny i sprawny wojownik, a także młody dziedzic tytułu, czyli chorowity sześcioletni Koneko, poważniejszy niż dzieci w jego wieku. Co mnie ucieszyło, w tym tomie zdecydowanie więcej mają do powiedzenia postaci kobiece – przede wszystkim sympatyczna i obdarzona empatią medyczka Meiko oraz tytułowa Pani Cisza, która ma spore doświadczenie i wiedzę oraz decydujący wpływ na rozgrywające się tu wydarzenia. Oczywiście nic więcej na jej temat nie powiem, by nie psuć Wam przyjemności z lektury.

Czasem stajemy się tym samym, co ci, którzy nas skrzywdzili. (s. 40)

Fani kultury japońskiej znajdą tu wiele smaczków – poezja haiku znów pojawia się na początku poszczególnych rozdziałów, w stosunku do pierwszej części autor wprowadził też więcej japońskich wyrazów w towarzystwie ich polskich tłumaczeń, istotne są tu też zasady bushido, szczególnie kwestia zachowania honoru, a do tego autor zgrabnie pokazuje tu wady i zalety tego systemu wartości. Sama fabuła zaś ponownie jest bardzo dynamiczna i trzyma w napięciu, zaskakując nietypowymi pomysłami klanu Węża. Po raz kolejny występują się też fragmenty przypominające elementy rozgrywki komputerowej, tym razem częściowo przeprowadzonej w duecie Kentaro-Kitsune, a główny bohater po kilku ekscytujących pojedynkach zyskuje nowe, pomysłowe wyposażenie. Nie brakuje też solidnych bitew i potyczek, tak więc krew ponownie leje się strumieniami, a i problem Manduków zyskuje nowy wymiar.

Przed lekturą zastanawiałam się, czy autor będzie nam tu w stanie zaproponować coś nowego i zdecydowanie mu się to udało, bo umieścił w powieści znacznie więcej magii i związanych z nią istot, wyjaśnił motywacje postaci z poprzedniego tomu i zafundował nam emocjonujący finał, i choć bez trudu domyśliłam się części intrygi tytułowej bohaterki, a podział na dobrych i złych jest tu dość ewidentny, to i tak znakomicie bawiłam się podczas czytania.

A zatem polecam Panią Ciszę wszystkim czytelnikom, którzy gustują w japońskich klimatach i emocjonujących, dynamicznych fabułach z elementami rozgrywek rodem z gier komputerowych i bohaterach, którzy są znakomitymi wojownikami i walczą o honor. I oczywiście czekam na zwieńczenie tej rozrywkowej trylogii, czyli Bitwę Nieśmiertelnych, bo z chęcią sprawdzę, co zaserwuje nam w niej Arkady Saulski.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Fabryka Słów.

 

Moja ocena: 5/6

Autor: Arkady Saulski
Tytuł: Pani Cisza
Ilustracje: Paweł Zaręba
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Rok wydania: 2021
Stron: 380