Mysz i człowiek

Kwiaty dla Algernona Daniela Keyesa otwierają nową serię wydawnictwa Rebis zatytułowaną Wehikuł czasu, w której będą wydawane klasyczne, cenione powieści science fiction. Omawiana tu przeze mnie pozycja została napisana najpierw jako opowiadanie, które w 1960 roku dostało nagrodę Hugo, a po rozwinięciu do powieści znów zostało uhonorowane – tym razem Nebulą w 1966 roku. I uważam, że to trafiony wybór na pierwszą książkę w tej serii, którą z pewnością będę śledziła.

Głównym bohaterem Kwiatów dla Algernona jest Charlie Gordon – trzydziestodwuletni Amerykanin posiadający bardzo niskie IQ, które wynosi zaledwie 68 punktów. Z tego powodu nigdy nie szła mu nauka, a na dodatek ma problemy z pamięcią długoterminową. Jednak pewnego dnia zostaje wybrany przez dwójkę profesorów uniwersyteckich do eksperymentu polegającego na podniesieniu jego ilorazu inteligencji. Zostało to już wykonane z powodzeniem na tytułowej myszy – Algernonie. Prowadzący badanie proszą mężczyznę, by zapisywał wszystko, co czuje i myśli w dzienniku – i właśnie z tego powodu Charlie jest narratorem całej powieści. Początkowo jego styl jest bardzo prosty i nieskładny, zawiera liczne błędy wszelkiego rodzaju i pokazuje, jak bardzo ograniczona jest jego percepcja świata (tu ukłony dla tłumacza, jak dobrze sobie z tym poradził). Jednak jakiś czas po zabiegu życie zwykłego piekarza zaczyna się stopniowo zmieniać...

Poaztecki epos

Głodne Słońce. Ołtarz i Krew Wojciecha Zembatego z rozmachem godnym eposu sprawnie zamyka historię z Głodnego Słońca. Dymiącego zwierciadła (recenzję pierwszego tomu znajdziecie tu). Ekscytujące starcia potomków Azteków poprzez rozliczne krwawe konflikty prowadzą do iście epickiego finału, sprawiając, że ta dylogia znalazła się bardzo wysoko na liście moich ulubionych, znakomicie przygotowanych literackich dań.

Po częściowym zwycięstwie nad Tlaszkalą i pojmaniu walecznego Lwa Labiryntu Quinatzin wraca ze swoimi siłami do stolicy i zarządza krwawą ofiarę Kamienia, w której ma wziąć udział ów słynny jeniec oraz obecnie członek królewskiej gwardii Haran. Następnie, łamiąc wszelkie dotychczasowe zasady, tlatoani ogłasza kolejny zaciąg, by jeszcze raz w tym roku ruszyć na wroga. I mówi swojemu przyjacielowi, generałowi Tizokowi: Kiedy dwie drużyny spotykają się na boisku, jedyną neutralną stroną jest piłka (s.146). Tymczasem Tennok odnajduje nowy cel – okazuje się bowiem, że w bibliotece świątyni Bogini Pamięci można znaleźć wyjątkowo interesujące lektury, które każą spojrzeć na ostanie 500 lat historii Odrodzonego Przymierza pod całkowicie nieoczekiwanym kątem. Jednak jego plan zostania kapłanem zostaje z całą mocą zawetowany przez jego ojca, Maczuraia. Z kolei Citlali po karczemnej kłótni z Haranem podejmuje decyzję, by wstąpić do pewnej tajemniczej, radykalnej organizacji, co pozwoli nam dowiedzieć się więcej o mistycznym aspekcie świata. Na domiar złego coraz aktywniejsi stają się sprzymierzeni z tlatoanim Zjadacze, budząc swoich kolejnych przedstawicieli. 

 

O krwiobiegu spadkobierców Azteków

Po Głodne Słońce. Dymiące zwierciadło Wojciecha Zembatego sięgnęłam z ciekawości, by przekonać się, jak mogłaby wyglądać Ameryka Środkowa po nieudanej konkwiście, czyli bez Europejczyków, ale za to z elementami fantasy. I zupełnie nie spodziewałam się, że biorę do ręki tak dobrą, przemyślaną w każdym aspekcie lekturę.

Wielka Wojna pomiędzy Aztekami i białymi najeźdźcami zakończyła się dość niespodziewanie – a mianowicie Klątwą, która spowodowała okropną zarazę, dziesiątkując obie strony. Następcy pierwszego wspomnianego powyżej ludu nazwali się Kruzami (między innymi od karania wrogów ukrzyżowaniem) i jednoczą obecnie kolejne grupy etniczne w państwie nazywającym się Odrodzonym Przymierzem. Ich władca – młody Quinatzin jest zagorzałym reformatorem i pragnie zmienić obecną równowagę, eliminując m.in. marnotrawstwo i przekupstwo, a także zbytnią religijność, ale ma nie lada przeciwnika – Czerwonego Kapłana Szurukana, który balans ogromnego kraju widzi zupełnie inaczej. Ambitny król próbując przeważyć szalę na swoją stronę zbiera wojsko i postanawia podbić do tej pory niepokonane górskie królestwo Tlaszkalę, które szczyci się niezdobytym Labiryntem oraz przechowuje wiedzę białych, u nich zwanych Dobroczyńcami. Druga warstwa historii jest zaś mistyczna – tytułowe Głodne Słońce to rzecz jasna symbol jednego z kruzańskich bogów. Mamy tu także wizje, drobne interwencje sił wyższych i przede wszystkim Zjadaczy, zwanych przez niektórych demonami. I o ile ich szeregowi to mało rozumne kanibale, to ich elita to już zupełnie inna historia, w całej rozciągłości warta poznania. Co istotne, w świecie Kruzów występuje również tajemnicza substancja zwana braazatalem, która ma rozliczne zastosowania i jest w centrum zainteresowania wszystkich, którzy pragną wiedzy i władzy.

zapowiedzi fantasy i science fiction na maj 2019

Witam w kolejnych zapowiedziach, tym razem przed Wami porcja delicji fantasy i science fiction na maj 2019, uporządkowana pod kątem daty premiery. Będzie przygodowo i poważnie − czeka nas Hazel Wood i Dobry omen z nadciągającymi ekranizacjami, a także nowy Dukaj i jego wizja świat Po piśmie, ponadto kolejny tom słynnej sagi fantasy O.S. Carda. Ja jestem bardzo ciekawa, jak wypadnie przygodowe Oko pustyni Schwartza oraz projekt Ja, legenda Fantazmatów (obiecuję recenzję premierową), na pewno przeczytam Aleję Potępienia Zelaznego. Zaś z publikacji naukowych jest szansa, że wreszcie ukaże się długo przekładany Słownik miejsc wyobrażonych. Na co nabraliście apetytu w maju? Napiszcie koniecznie w komentarzach!